Evler, Mutfaklar ve Yitirmek Üzerine

 Müzik

 Gözlerim kan çanağına dönmüş. Aynada dikkatlice bakıyorum bir şey mi kaçtı diye. Bakıyorum, sanki babamın gözleri. Kaşı gözü aynı babası, diyorlar benim için. Huyum suyum da ona benziyor. Üzülmüyor değilim. Asabiyet çekilir dert değil çünkü ve asabiyet çoğunca kalp kırmaktan başka işe yaramıyor.

 Eskiden anahtar taşımazdım, eve geldiğimde kapıyı annem açardı. Kardeşim evde olurdu. Babam akşam gelirdi. Beraber yemek yenirdi beyaz zeminli, bordo kenarlı mutfak masasında. En son ben kalkardım sofradan çünkü salatanın en güzel yeri dibidir. Ekmeğin içini banıp yerdim. Ben kalkana kadar sofra toplanırdı.

 Yemekten sonra çay demlerdik. Babam koca göbeğinin üstüne bir kase koyar, elindeki kaseden alıp çitlediği çekirdeğin kabuğunu da o kaseye atardı. Herkes televizyon izlerken çekirdek çitlerdi çünkü çekirdek çitlemek yüksek derecede bulaşıcı bir etkinliktir. Bu yüzden hep en büyük paket çekirdek alınır, en fazla iki güne de bitirilirdi. Bayat çekirdek zaten lezzetli olmuyor.

 Gel gelelim artık çekirdeklerin tatları da farklı. Acılısı var, soslusu var, bol tuzlusu var, light’ı var. Var da var yani. Fakat hala kolanın yanında eşantiyon bardaklar oluyor. Bu sonsuz ve eskimeyen bir kampanya, tıpkı Mengen Kurabiyesi gibi.

 Halam anlatıyor, eskiden babaannem çok yaparmış bu kurabiyeden ama şimdi markette satılanlar gibi değil. O yuvarlak yaparmış kurabiyeleri. Özelliği bayatlamamasıyış. Hiç eksik olmazmış mutfaktan, gider gelir yermiş herkes. Şimdi ben her gün kurabiye yesem, elli kiloyu beşe katlarım. İyi ki bizim mutfaklarda böyle şeyler yok.

 "Mutfaklar" diyorum. Birden fazlalar. Dört evim var, dördü de benim değil. Dördüne de ait değilim. Dördünde de eksik kalıyorum. Birinde annem olmuyor, birinde babam gelmiyor. Kardeşimi evde bulamıyorum. Bazen kendimi bulamıyorum. Mengen Kurabiyeleri bile bayatlıyor ve belki on yıldır annemin patates çorbasından içmedim. Ağzımızın tadı mı, ruhumuzun neşesi mi, gözlerimizin feri mi bilmiyorum ama her gün, ufak ufak, bir şeyler kayboluyor. Farkında olmadan yitip gidiyoruz giden günlerle.